Bir gün, bir hocaefendi ile bir araya geldiler.
Sohbet esnasında "Hocam," dedi, "Ben kaderin mahkûmuyum. İstiyorum, ama namaz kılamıyorum. Benim kaderimde namaz kılmamak varmış."
Hocaefendi latifeyi seven biriydi. Dedi: "Sen benim yıllardır arayıp da bulamadığım kimsesin. Demek kaderi okuyabiliyorsun. Söyle, benim kaderimde ne var?" Adam şaşırıp kalmış, diyecek bir şey bulamamıştı. Hoca, devam etti:
"Bak şurada çeşme var. Kollarını sıva, abdest al, ardından şurada iki rekât namaz kıl, bak o zaman kaderin nasıl değişecek. Kaderinde namaz kılmak olacak."
Nedense kader daha çok günahlarda kullanılıyor. Öğrenciler zayıf aldıklarında, "Hoca verdi" demeleri gibi, günahlara dalan kimseler bunu kaderin zorlaması zannediyor.
Hz. Ömer zamanında birisi hırsızlık yapar ve yakalanır. Kendisine had cezası uygulanacaktır. Adam can havliyle, "Ya Ömer, ben ne yapabilirdim? Bu benim kaderimmiş" der.
Hz.Ömer, had cezasını uygulattığı gibi, ayrıca sopa cezası da verir. "Bu da," der, "Allah'a iftira ettiği için."
Sözgelimi bir güneş veya bir elma ağacı için böyle bir hürriyet yoktur. Güneş gerçekten kaderin mahkûmudur, kendisine belirlenen yörüngede yol almaya mecburdur. Elma ağacı, elma vermeye mecburdur.
Ama insanın önünde tek yol değil, yollar vardır. Tek tercih değil, çok tercihler vardır. O, isterse iman eder, isterse küfrü seçer. İsterse şükreder, isterse nankörlük yapar. İsterse itaat eder, isterse isyan eder.
O, bir robot değildir. O, rüzgârın önünde savrulan bir yaprak değildir. Eli, kolu bağlanıp denize atılmış, kendisine "Haydi, yüz bakalım!" denilmiş de değildir. Böyle olunca o mesuldür. Çünkü o, imtihan edilmektedir.
Yazar: Doç. Dr. Şadi Eren
Tags
Kıssadan Hisse